“Op mijn 18e ben ik verliefd geworden op een Italiaan en werd ik zwanger. We zijn meteen getrouwd en gaan samenwonen. We zijn begonnen met werken, hij als buschauffeur en ik als kapster. Dertien jaar en twee zonen later zijn we gescheiden. Een tijdje later leerde ik een nieuwe man kennen. Hij was erg gewelddadig. Op een dag heeft hij een raam stukgeslagen en mij toegeroepen: “Ofwel loop je naar achter over de stukken glas, ofwel loop je naar voren en krijg je een kopstoot!” Ik heb voor de stukken glas gekozen. Hij is ook tegen mij aan gereden met een auto. Ik heb drie kinderen gekregen met hem, waaronder een tweeling. Toen ik van hen in verwachting was, heeft hij mij in mijn buik geschopt. Het vruchtvlies is gescheurd. Het einde van de zwangerschap was erg moeilijk. Bij de geboorte van de tweeling is hij verdwenen. Opgeruimd staat netjes.

Mijn vijf kinderen zijn tussen de 19 en 30 jaar. Ze doen het goed, behalve de derde, die psychoses heeft. Begin 2020 was hij bij mij toen hij een psychose kreeg. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, en daarna was ik het die begon te hallucineren. Ik dacht dat hij me had verlaten. Ik betaalde geen huur meer en ik werd uit huis gezet. Plots stond ik voor het eerst in mijn leven op straat. Ik hing rond bij het Zuidstation en op het Anneessensplein. Dat was heel moeilijk: de kou, mannen die tegen me zeiden: “Kom maar mee, dan kan je een douche nemen” en die mij dan probeerden te verkrachten, ...

Ik had nooit gedacht dat mij dit zou overkomen. Ik ben geboren in Sint-Gillis in een gezin van Spaanse origine. Mijn moeder was schoonmaakster en mijn vader baatte eetcafés uit. Ik had een gelukkige jeugd en mijn schooljaren verliepen normaal. En toch sta ik nu, op mijn 54e, op straat.

Tijdens de coronacrisis bracht ik de dagen door in parken en stations. Maar ik geloofde niet dat die ziekte echt bestond: door mijn hallucinaties dacht ik dat iedereen samenspande om mij voor de gek te houden. Ik was volledig paranoïde. Toch kregen mijn heldere ogenblikken op een bepaald moment de bovenhand. Ik zei tegen mezelf: “Zoveel mensen die mij iets wijs zijn, dat kan toch niet.” Gelukkig kwam ik in contact met Samusocial. Anders had ik er zeker een einde aan gemaakt. Ik ben in de De Meeûssquare terechtgekomen en ik ben weer opengebloeid. Ik ben op een respectvolle en vriendelijke manier opgevangen. Ik ben naar een psychologe gegaan en heb geneesmiddelen gekregen. Mijn psychoses zijn verleden tijd, net als mijn neerslachtigheid en eenzaamheid. Ze hebben mij ook geholpen een appartement te vinden. Ik zal dus niet opnieuw op straat belanden.”